van travesti

Kabul etsek de-etmesek de, beğensek de-beğenmesek de, doğuştan veya sonradan öğrenildiği üzere, bilinçli eşcinseller eşcinselliğin tektipleştirilmesine çok gıcık olsa da, her eşcinselin kendisiyle barışması ölçüsünde, içinde yaşadığı kültüre göre, demokrasiye göre eşcinselliğe bakışı doğrultusunda bir tipi var. Ne kadar bilinçli olunursa olunsun, eşcinselliğe tek pencereden bakılmasını çok da insaflı bulmuyorum. Çünkü eşcinselliğin hem cinsel yönelim olarak, hem de çevresel faktörlerin yaşam tarzına etkisiyle, aynı seviyede yaşanması söz konusu olmayabilir.

Eşcinselliği değerlendirirken, insan elinde olmadan kendi duygularını bir kenara bırakıp da bir değerlendirme yapamayabilir. Hatta birbirimizi anlamaya çalışmıyoruz bile. Katı düşüncelerimizi göz önünde bulundurduğumuzda, bireysel hayata eşcinsel karşıtlarından daha fazla toleranslı olduğumuzu söyleyemeyiz. Hep diğer eşcinselleri eleştiriyoruz, kendimizin doğru olduğuna inanıyoruz, bize benzemeyenleri dışlayabiliyoruz bile. Bazen toplumu daha fazla rahatsız ettiği düşünülen eşcinsellik tiplerinden utanıyoruz. Niye acaba? Beğenmediğimiz eşcinsel tipleri bize reddettiğimiz bazı taraflarımızı mı hatırlatıyor acaba?

Ben de farklı eşcinsellik tiplerini yeri geliyor eleştiriyorum, yeri geliyor savunuyorum. Tabi kendi yapıma göre yapıyorum bunu. Onları anlamaya çalışıyorum. Çok anlayabiliyor muyum? Anlasam ne olacak? Gene kendi yapımı doğru buluyorum en çok. Ama bunun bir dayanağı var. Ben eşcinselliğimle çok barışık olduğuma inanıyorum. İnsan kendisiyle barışık olunca kendini seviyor, kendinden utanmıyor ve çok şeffaf olabiliyor. Yani rol yapmaya ihtiyaç hissetmeyebiliyor.

Çünkü insan ne kadar kendisiyle barışık olmazsa o kadar çok utanır kendinden ve kendisi olarak varolamaz. Kendisini bilse bile kendisi gibi olamaz toplum içinde. Ama kendisi olamayıp kendisi olarak varolamayınca, bastırılmışlıklar veya tam anlamıyla açık olamama durumları bir süre sonra insanı dürtüklemeye başlar. Çünkü toplumsal varoluşta insan kendi kimliğini ne kadar saklamak istese de, toplum izin vermese de, ucundan kıyısından belli etme ihtiyacı hisseder. Bu pörtlemeler de belli bir tip oluşturuyor işte.

Eşcinselliğiyle barışmış eşcinsellerin bile, içinde bulunduğu heteroseksist sistemden etkilenmemesi ve kendini ifade biçimine bu durumun hiç etkisinin olmaması mümkün müdür? Toplumsal cinsiyet rollerini bazı eşcinseller karşı cins rolüyle, bazıları da biyolojik yapısına da uygun olacak şekilde benimser. Yani ne kadar belli bir protipten soyutlandığını düşünse ve iddia etse de, gene de toplumsal cinsiyet rollerinin etkisi vardır. Yani erkek gibi olan bir eşcinsel de gene toplumsal cinsiyeti benimsemiş olur, travesti şeklinde olan da. İkisinin arasında olanlar da vardır. Yani yarı erkeksi, yarı kadınsı. Konuyu şuraya bağlayacağım. Belli bir protipe ait olunduğu ne kadar inkar edilse de, heteroseksist bir dünyada yaşadığımız sürece dışımızdaki eşcinsel, dünya platformuna çıksa da, içimizdeki eşcinsel heteroseksizmin etkisinde kalıp, tam olarak özgür olamayacaktır ve otosansürlerimiz ister-istemez bizi şekillendirecektir. Bu sansürlerin farkında bile olmayabiliriz. Çünkü eşcinselliğimizin bilincinde olmak, heteroseksist yapıyı içselleştirmemize engel değil.

O yüzden ben eşcinsellerin belli tiplerde ve tarzlar da olmalarının çok üzerinde durulmaması gerektiğine inanıyorum. Çünkü buna sınır koymak anlamsız olduğu gibi mümkün de değildir. Ayrıca bunun eşcinselliğe, eşcinsellere hiç görünmemekten daha fazla bir zararının da olduğunu zannetmiyorum. Çünkü eşcinselliğin heteroseksist dünyada kabul edilebilir bir şekli-şemali yok ki. Kimisine kadınsılık ters gelecektir, kimisine erkeksilik. Çünkü toplumun bir kesimi görüntü olarak kadınsılığı erkekliğe yakıştırmamaktadır, bazı kesimi erkeksi eşcinselliği erkekliğe en tehlikeli olarak görmektedir. “Bari ortasını kabul edelim” diyecek halleri de yok sanırım.

Alında cinsel yönelimin cinsiyet kimliğiyle, toplumsal cinsiyetle, biyolojik cinsiyetle ve davranışlarımızla direkt ne kadar ilgisi vardır ki? Tek alakası, hislerinin etkisiyle eşcinsellerin biyolojik cinsiyet olarak kendi cinsine yönelmesidir. Benim cinsel ilişki şeklim, toplumda nasıl giyineceğim, nelere ilgi duyacağım ve toplum içinde nasıl salınacağımla ne kadar ilgilidir ki? Şimdi bilinçli eşcinsel kesim “Biz de onu anlatmaya çalışıyoruz” diyecektir ama eşcinsellerimiz eşcinselliği ne yazık ki tam olarak bilmiyorlar, tam olarak eşcinsellikleriyle barışmamışlar ki, hiçbir şeyin etkisinde kalmamış nötr bir eşcinsellik tipi olsun.

Sorun temelden çözülmediği sürece, beğenmediğimiz protipsel yan durumlar olacaktır mutlaka. Temel sorun dediğim de eşcinselliğin heteroseksüellik gibi normal karşılanmaması. Ama nötrlük de gene bir eşcinsel protipi yaratmayacak mıdır? Mesela eşcinselliğin bizden kat be kat normal karşılandığı toplumlarda eşcinselliğe bakarsanız, feminenlikle hiç alakası olmamasına rağmen bir tipi var. “Evet bunlar eşcinsel” diyorsun. Mesela sıfır saç, sadece bir boxer, ayaklarda bot, bir tane de boyunda en fazla bir zincir. Yani tam erkek gibi ama eşcinsel! Belki bu da geçici bir süreçtir. Eşcinselliğin tam anlamıyla kabul edilmemesi, eşcinsellerin daha özgür, daha isyankar olma isteklerini tetikliyor olabilir ve bu da daha farklı olmaya, bir tarz yaratmaya itebilir varolduklarını göstermek amacıyla.

İnsan düşüncelerini ifade ederken, ister yapısal, isterse çevresel faktörlerin etkisiyle olsun, gene en fazla dayanağı eşcinselliğe dair kendi deneyimleri oluyor. “Ben nasıl davranıyorum, ben nasılım ve böyle olmama etki eden etkenler ve nedenler ne?” diyerek sorulara cevap arayabiliyor. Geçirilen süreçte bastırılmışlıklar ve bilinçsiz dönemdeki çevresel etkilenmeler insanı belli bir kalıba sokabiliyor veya beli bir şekilde davranmaya itebiliyor ama bilgilenip, bilinçlenip ve kendinle barışmaya başlayıp özgüvenin arttıkça, daha çok kendin gibi olmaya başlıyorsun, o eleştirilen kalıpsallıktan kurtuluyorsun. Hatta kendini o kadar salıyorsun ki, kendini cinsiyet olarak ne hissettiğini unuttuğun gibi, belli bir kalıbın, giyimin-kuşamın ve davranışın bile olmayabiliyor. İçinden geldiği gibi davranıyorsun. Yani cinsel kimliklerinin hiçbiri bile aklına gelmeyebiliyor hatırlatılmadıkça. Eşcinselliğin bile cinsel dürtülerin ayaklandığı zaman aklına geliyor. Yaşandıktan sonra gene cinsiyetsiz yaşamına dönüyorsun.

Belki de eşcinsellik kabul edilene kadar eşcinsel kültürün oluşması, kültürün oluşmasına kadar da eşcinselliğin eşcinseller aracılığıyla bir şekilde varolması gerekiyor. Belli bir protipten kurtulabilmesi için de eşcinsellerin bir şekilde varolup özgüvenlerini kazanması gerekiyor. Yani önce varolup topluma kabul ettirmemiz gerekiyor kendimizi. Nötr bir şekilde varolma kapasitemiz de yok ki şu anda bilgi ve bilinç yetersizliğinden. Yani bütün eşcinsellere sıfırdan nasıl olunması gerektiğini ne öğretebiliriz, ne de anlatabiliriz. Anlatsak bile kabul ettiremeyiz. Kabul ettirmemiz de bir dayatma olacağı için geri tepebilir.

O yüzden şu aşamada çok üzerinde durmamamız gerekiyor eşcinsellerin nasıl olduğu ve olması gerektiği konusu üzerinde. Bırakın V yakalı kazak giyenler eşcinsel sanılsın. Hem gerçekten vardır da yapısal olarak eşcinsellerin ortak özellikleri ki, ortak bir noktada buluşabiliyorlar veya heteroseksüellerin ortak özelliklerinden uzak kalabiliyorlar. Ben mesela şu anda kendimi eşcinselliğimle barıştığım en tepe noktada görüyorum. Yani kendimi cinsel kimliklerden soyutlamış durumdayım. Kendimi görsel ve davranışsal olarak bir kalıba sokmakla hiç alakam kalmadı. Hatta kendimi cinsel yönelim anlamında beğendirme noktasını da geçtim. Yani içimden geldiği gibi davranma konusunda hiçbir engelim kalmadı ama gene de, belki bilinçaltımdaki içselleşmelerden kurtulamadığımdan, belki eşcinsellik yapısı var ve ona paralel davrandığımdan, protip eşcinsellik özellikleriyle ortak noktalarım ve heteroseksüellerin tarzlarına tamamen zıt taraflarım var. Şu anda ne birilerinin etkisindeyim, ne de kendimi zorlamaktayım görüntüm ve davranışlarımla ilgili ama eşcinselim ve bu belli. Yani eşcinsellerin ortak bir tipi var belki de.

Efendim daha önceki yazılarımda da belirtmiştim. Hatta gittiğim sempozyumlarda ve katıldığım söyleşilerde de hep söylüyorum. Türk Dil Kurumu’nun travesti ve transeksüel kavramlarını nasıl tanımadığını anlatmıştım. Olay başlı başına rezillik! Fakat olayın ne kadar korkunç olduğunu iki gün önce kız kardeşim bana misafirliğe geldiğinde fark ettim.

Anam bacım, kız kardeşimin iki tane kızı var. Biri on altı, diğeri on yaşında. On altı yaşındaki tabii ki bazı şeyleri biliyor. On yaşındaki ise annesine beni sormuş. Sonra arkasından “Transeksüel, ne demek anne” diye sormuş. Kardeşim de daha bilimsel bir açıklama olsun diye kütüphanede hani vardır ya klasik Türk Dil Kurumu’nun büyük sözlüğü, onu almış ve malum yeri açmış. Ne diyormuş orada peki? “Akşamları kadın kılığına girip para karşılığı fuhuş yapan erkeklere denir” İşte Türk Dil Kurumu’nun tanımı bu. Kardeşim “tüylerim diken diken oldu; sözlük elimden düştü ve ne yapacağımı şaşırdım!” dedi. “Nasıl böyle tanımlarlar?” demiş kendi kendine. Kitabı eline almış bakmış tekrar, bu gerçekten sözlük mü diye! Evet! Çocuğuna söyleyememiş ve sonra açıklayacağını belirtmiş.

Şimdi acaba siz kim oluyorsunuz da, bizim kimliğimizi bu kadar aşağılayarak bilimle, insanlıkla alakası olmayan bir tanımla tanımlıyorsunuz. Artık bağırarak mı yazayım, nasıl sesimi duyuracağım bilmiyorum. TRAVESTİ kelimesi TÜRKÇE DEĞİL! KÖKENİ FRANSA’DAN GELİYOR! KARŞI CİNSİN KIYAFETLERİNİ GİYİNMEKTEN HOŞLANANLARA DENİYOR. ÜSTÜNE BASARAK SÖYLÜYORUM, BU, CİNSİYET KİMLİĞİ YA DA CİNSEL YÖNELİM TANIMI DEĞİL! BU, TAM BİR NEFRET SÖYLEMİDİR. BUNUN FARKINDA MISINIZ?
Türk Dil Kurumu’nda bir nefret söylemi var. Kim ilgileniyorsa hemen bu tanımı kaldırmalı! Yoksa bu nefret söylemi transeksüel bireylerin öldürülmesine kadar gidiyor. Yani Türk Dil Kurumu bu tanımı ile cinayetlere suç ortaklığı yapıyor.

Gelelim transeksüaliteye… Transeksüel tanımı budur ve tıbbi bir tanımdır. Tıp diyor ki; “biyolojik olarak” kadın olarak doğmuş ya da “biyolojik erkek” olarak doğmuş fakat hiçbir şekilde kendini doğduğu bedene ait hissetmeyen bireylerdir. Yani geçiştir. Kadınlıktan erkekliğe, erkeklikten kadınlığa geçiş. Bu Türkiye’de de yasaldır. Psikologların terapilerinden geçtikten sonra dava açılıyor. İsteyen kadın, erkek olabiliyor; isteyen erkek, kadın olabiliyor. Şimdi tüm bunları bilmiyorsunuz ama kalkıp çarşaf çarşaf sözlükler yazıyorsunuz. Kimbilir başka milletler için, başka kavramlar için ne korkunç tanımlar yapıyorsunuzdur.

Erkekleri de kurtarın!
Gelelim gündeme…

Artık bütün dünya duydu. Sağır sultan bile duydu derler ya, Türkiye’de her gün ortalama üç kadın öldürülüyor. Hele taciz ve tecavüzde dünya sıralamasında birinci sıradayız maşallah! Türkiye Kadın Feminist Hareketi azımsanmayacak işler yaptı. Yasaları değiştirmeye katkıda bulundu. Ama ne yazık ki, bu, cinayetlerin önünü kesmedi. Çünkü zihniyet değişmiyor efendiler! Çünkü erkeği korumaya yönelik refleks hiçbir şekilde kırılmıyor. Durum böyle iken birden sosyal medyada gözüme bir haber ilişti. Aile ve Sosyal Politikalar Bakanımız Fatma Şahin, erkek sığınma evi açılacağının müjdesini veriyor. Neymiş efendim bu konuda çok şikâyet alıyorlarmış. Bütün çalışmaları kadına yönelikmiş. Şiddete uğrayan erkekleri de düşünmek lazımmış. Bu şikâyetler Emniyet görevlilerine geliyormuş. Sayın Bakan da bunu dikkate almış. Erkek sığınma evi çalışmalarına başlamışlarmış. Önce bir nutkum tutuldu. Sonra bu ülkede halen nasıl yaşadığımıza şaşırdım. Her şeye rağmen yaşıyoruz. Sonra bir gülme krizi tuttu. Komedi, trajikomik bir durum çünkü. Ayol kadına yönelik somut hangi çalışmanız var? Kadına yönelik şiddet tersine her gün artıyor. Tek bir kadın sığınma evi var mı doğru dürüst? Gösterin! Eee… Erkeklerden gelen şikâyeti nasıl dikkate alırsın Sayın Bakan? Daha bir hafta önce Emniyet’inize sığınan ve kocasından kaçan bir kadının koluna bilmem ne taktınız buna rağmen koruyamadınız; kadın öldürüldü. Sayın Bakan ancak ne zaman sığınma evi açarsınız biliyor musunuz? Günde ortalama üç kadının öldürüldüğü bir ülkede her mahallede bir kadın sığınma evi açarsınız, ha o zaman hepimiz size destek oluruz. “Şiddete uğrayan erkekler için sığınma evi açılması” konusunda, Anam ne diyeyim, burası Türkiye işte!

Uzun zamandır anlatmak, yazmak, paylaşmak ve üzerine konuşmak istediğim bir konu var. Konu nedir diye soruyor olmalısınız. Konu kısaca şu aslında: kendilerine ve kendisi gibi ötekileştirilenlere fobik LGBT’ler.

Ayrımcılık virüs gibidir. Yayıldıkça yayılır, büyüdükçe büyür; müdahale edilmedikçe de dur demedikçe de sonu gelmez bu büyümenin ve yayılmanın. Aaah ah, bir anlatamadım insanlara şu ayrımcılık denilen lanet virüsten kurtulmaları gerektiğini.

Öyle garip bir durum ki içinde bulundukları durum, kendilerine dıştan bakıldığında ne de komik ne de aptalca göründüklerinin farkında bile değiller. Böyle söylüyorum ama belki de bu ayrımcı söylemleri ben de uyguluyorum farkında olmadan. İçimizde yer etmiş bu virüs. İçimize yerleştirmişler bir kere, büyümesini engelleyebilmek öyle sanıldığı kadar da kolay olmuyor maalesef!

Nasıl anlatsam nereden başlasam bilemiyorum. Fakat içime çok dert oldu bu durum.
LGBT’lerin LGBT’lere bu virüsle yeniden ve yeniden saldırıyor olması tanımlanması anlatılması çok karmaşık bir konu.

Eh nasıl oluyor bu durum derseniz örneğin şöyle oluyor: Bir lezbiyenle konuşuyorum ve biseksüeller için aynen şöyle bir söylemde bulunuyor: “Biseksüeller kişiliği oturmamış ne istediğini bilmeyen insanlar. İnsan hangi cinsten hoşlanacağını bilmeli, bence biseksüellerinki hastalık gibi bir şey.”

Evet evet size de ironik gelmedi mi?

Hastalık gibi bir şey diye tanımlıyor biseksüelleri, biseksüel eğiliminin olup olmamasına göre değerlendiriyor insanları ve biseksüel değil de eşcinsel ya da heteroseksüelse sağlıklı oluyor onun gözünde karşısındaki kişi.

Peki ya, insana sormazlar mı? E be kardeşim bu toplum sen lezbiyensin diye seni hasta, karaktersiz, kişiliği bozuk vesaire vesaire şeklinde tanımlamıyor mu? Peki ya, sen nasıl böyle bir ayrımcılıkla karşı karşıya kalırken kendinden farklı hisseden bir bireyi bu şekilde ötekileştirebiliyor ve ayrımcılık yapabiliyorsun.

Evet evet, oluyor bunlar. Maalesef ve maalesef oluyor!

Mesela başka bir lezbiyen de şöyle söylüyor: “Ben erkek gibiyimdir; ama dışarıda çok belli etmem, yani topluma aykırı değilim. Dışarıdan bakılınca öyle tepki almam.”

Evet, burada söylenmek istenen şey bir kadının erkek gibi hissetmesi, erkek gibi davranması, hatta trans-erkekler anormaldir ve ben anormal olmamak için o kategoride yer almamak için kadınları sevdiğimi de belli etmeden dıştan bakıldığında uslu uslu tabiri caizse hanım hanımcık yaşıyorum ve kimse de beni dışlamıyor demek istiyor.

Ne söylemeliyim nasıl bir tepki koymalıyım bilemiyorum ve donakalıyorum çoğu zaman.
En çok canımı sıkan şey de toplum tarafından öylesine acımasızca ve sertçe dışlanan, farklılıkları dolayısıyla varoluşları kabul görmeyen bireylerin kendisi gibi dışlanan, ötekileştirilen bireylere karşı olan tutumları.

Mesela feminen geyler maskülen geyler tarafından acımasızca dışlanıyor. Söylemleriyse aynen şöyle: “Oğlum bu halin ne lan, travesti misin? Kız gibi takılıyon!” vesaire vesaire diye heteroseksist cümlelerle devam ediyor aşağılama. Toplum tarafından belirlenmiş o kalıplara uymadığı için, bilinen erkeklik anlayışının dışında bir yaşam biçimi olduğu için ötekileştiriliyor. Üstelik kendisi gibi cinsel yönelimi dolayısıyla dışlanan ayrımcılığa maruz bırakılan, ötekileştirilen bir benzerine yapıyor bunu.

Transların ise eşcinsellere karşı daha farklı bir ötekileştirme tekniği var. Eşcinsel bir bireyi geçişini tamamlayamamış, eksik yarım, kalmış gibi tanımlamalarla tanımlayan ve ötekileştiren homofobik translar onlar. Fakat aynı şekilde de eşcinseller bunu translara yapıyorlar. Bir kadın erkek gibi davrandığında bir erkek kadınca davranışlar içerisinde olduğunda “sen ne biçim erkeksin/sen ne biçim kadınsın” gibi söylemlerle dışlanabiliyorlar.

Kısacası ve de en garip olanı ise eşcinseller için dönme olunması, transseksüeller içinse ibne olunması aşağılık bir durum gibi görünebiliyor. Tabi bu fobik LGBT’lerde görülen bir durum. Kendisinin dışlandığının ve ötekileştirildiğinin farkında olan ve bir başkasını nda farklılığı sebebiyle ötekileştirilmesine karşı duran LGBT’lere hayranlığımı belli etmeden geçemeyeceğim.

Şimdi düşünüyorum da buraya ne yazmalıyım ki bu fobik LGBT’leri bu virüsten kurtarayım. Doğrusu öyle kurtarıcı etkileyici şöyle afili mi afili bir cümle bulamıyorum. Ama diyorum ki ayrımcılık yapanın, ötekileştirenin, kendisinden farklı olanı yok sayanın ayıplanmaya başlandığı bir toplum olabildiğimiz gün bu virüsten kurtulmuşuz demektir.
Ve ben başlıyorum ilk olarak o halde: kendisinden farklı olanı dışlayan, ötekileştiren bütün fobikler sizler fobik olmaya devam ettiğiniz sürece gökkuşağının o en güzel halini hiçbir zaman göremeyeceksiniz. Bu da sizin için en büyük kayıp olacak. İçinizdeki virüsten kurtulmayı başardığınız gün sizinle aynı gökkuşağının altında buluşabileceğimize inanıyorum. Yoksa benim için her daim ayıplanmayı hak eden fobikler olarak kalacaksınız.

Şunu unutmayalım homofobi, transfobi, bifobi ve türevlerini kendi içimizde yok etmeyi başaramadığımız sürece dünyada var olan homofobi, transfobi, bifobi ve türevleri de hiçbir zaman son bulmayacaktır.

O halde şimdi içimizde varolan bu fobik tavırlardan ve bize aşılanmış ayrımcılık virüsünden kurtulalım hep birlikte ve dünyada var olan nefrete, ayrımcılığa, ötekileştirmeye hep birlikte son verelim derim ben.